Dünyamızın içinde bulunduğu şu halini düşününce, “insanlığın ne gereği var, adam haklı“ diyecek oldum bir an lakin durumun latife kaldırır bir tarafı yok, doğrusunu isterseniz. Şu yıllarca köpek olma hayalini gerçekleştirip, paralar harcayarak hazırlattığı kostümle kendisini gerçek bir köpeğe benzeten Japon’un durumu latifeye gelecek çeşitten değil. Fantazi hudutlarını aşmış bir köpek alter ego vakıası ile karşı karşıyayız aslında.
İnsan olmaktan vazgeçip hayat uzunluğu süren köpek olma tutkusunun sağlıklı bir ruh halini yansıtmadığı ortada. Japon Toko-san’ı köpek kıyafetiyle, tasması bir bayanın elinde “dolaştırılırken“ kaydedilen görüntüde gördüğümde ödüm patladı. Adam ürkütücü derecede gerçekçi collie cinsi bir köpek olmuş gerçekten de. Sağ elini (patisini yani) kaldırıp etrafını selamlar üzere yapıyor, yerde yuvarlanıyor, gerçek bir köpekmiş üzere bacaklarını ellerini, havada sallıyor. Bir insan neden bunu yapar diye de düşünmedim değil izlerken. Kostümü yalnızca özel günlerde giyiyormuş bu ortada.
Çocukken normal
Bir insanın hayvan olmayı arzulamasının nedenleri tam olarak nedir bilemem natürel, ancak bu dileğin çocuklukta daha yaygın olduğunu sanıyorum. Zira çoçukken güçlü rolleri canlandırma isteği ile doluyuzdur. Aslan olmayı istemeyenimiz yoktur herhalde çocukluk çağında. Lakin güçlülüğün öteki örnekleri olduğunu anlamamıza yarayan büyüme süreci bizi bir hayvana benzeme, onun üzere olma isteğinden uzaklaştırır sonunda. Toko için bu türlü olmamış muhakkak ki, hala çocukluktan kalma “köpek olma“ isteğini atamamış içinden.
Uzmanlarının alanına girmeyeyim, onlar bu durumu daha yeterli açıklar fakat bendeniz bunun “çok aşırıya“ gitmiş, hastalıklı bir manevi dönüşüm olduğunu düşünüyorum. Kimseye ziyanı yok adamın elbette lakin bu ruhsal bir külfet. Mutluysa bundan olağan, yapacak bir şey yok. Bu bana nazaran olağan olmasa da büsbütün özel bir tutku nihayetinde.
Tek örnek değil
Kendisine yeniden çok para harcayarak köpek kostümü alan Tom isimli biri vardı İngiltere’de. “Hertfordshire’lı Tom” olarak biliniyordu. Dalmaçyalı bir köpeğe dönüştürdü kendini. Köpek kostümünü giydiğinde yakalamaca oynuyor, bir kafeste uyuyor, köpek maması yiyordu. “Benim için hayattan kaçabilme manasına geliyor bu“ diye konuşmuşluğu da vardır.
Yalnız, bu Japonya’da var bir şeyler. Dikkatli haber takipçilerindenseniz şayet bu yılın Ocak ayında, yeniden Japonya’da, Toru Ueda isimli Tokyolu bir mühendisin, kendisini art ayakları üzerinde yürüyen, kereste kurdu olarak da isimlendirilen gri bir kurda benzeten bir kıyafet için dünyanın parasını harcadığını anımsayacaksınız.
Tamam, ben de bazen içinde bulunduğum hayattan kaçmayı isterim lakin aklıma hiç rastgele bir hayvanın kılığına bürünmek gelmez. Ancak bunu yapanlar var, yalnızca bu iki Japon’dan ibaret de değiller. O Japonlar nihayet kıyafetle gideriyorlar bu tutkularını. Önemli önemli vücutlarını istedikleri hayvana benzetenler olması ürkütücü asıl.
Ejderha kadın
Bir trans bayan vardır, Eva Tiamat Baphomet Medusa isimli, (Tiamat olarak da bilinir) 55 yaşındayken kendini mitolojik bir yaratığa benzetmek için kulaklarını kesmiş, lisanını çatallaştırmış, burnunu değiştirmiş, gözbebeklerini boyamış, hatta birtakım dişlerini çıkarmıştı. Bir de yüzünü büsbütün kaplayan dövmesi vardır. Bu dövme bayanın tüm vücudunun pullu olduğu sanısını uyandırır görende. Unutuyordum bir de alnına iki boynuz yerleştirmiştir.
Keçi Thomas
Thomas Thwaites bir İskoç, 2014’de Galler’deki olağan hayatını bırakıp üç günlüğüne tatile gitmişti. Lakin kıyıya ya da bir kente değil. Sen kalk, Alp dağlarında bir keçi sürüsüne katıl. Yalnızca tarlaya girip ot yemekten fazlasını da yaptı keçiliğinde. Kendisine protez keçi ayakları yaptırdı. Bu ayaklarla dört ayak üzerinde yürüdü. Daha da ileri gidip yeniden protez bir mideyle otları nasıl sindirebileceğini de araştırdı. Sıkı durun, “daha az insan üzere düşünebilmek için“ bir psikologla, bir de nörologla çalıştı. Sonradan herhalde başı yerine geldi ki 2016’da vazgeçti keçilikten. “Kötü bir keçi olduğumu fark ettim. Lakin hakikaten çabalamıştım“ diye konuştu da medyaya.
Bu tuhaflıklar ortasında sonu mevtle biten bir örnek daha vardır. “İnsan olmaktan sıkılan“ Denis Aver bir Amerikan yerlisiydi aslında. Köklerini aramak için yola çıktığında bir yerli şefinin, “kaplanın yolunu takip et“ önerisi üzerine kaplan olmaya karar verdi. Bir vakitler faal olan web sitesinde “Ben Huron’um. Çok eski bir geleneği izleyerek kendimi bir kaplana dönüştürdüm” diye yazmıştı da. Kaplan üzere yaşayan bu adamın “insanlığı tuttu“, 2012 yılında intihar etti.
Kİm ne derse desin, problemli ruhlar bunlar. Güldük, eğlendik eyvallah lakin bunlar trajik hayatlar. Natürel öte yandan takdiri de haketmiyor değiller. En azından insan olmayı beceremediklerini düşünüp “sevdikleri“ canlı olmayı denediler. İnsan olmadıklarının farkındaydılar hiç değilse. Kendilerinden diğer kimseye ziyanları da olmadı.
“İnsan olmadıklarının“ farkında olmayanların bize neler yaşattığını düşününce hepsine gidip tek tek sarılasım geliyor onların, inanın.
Gerçeğinin de sahtesinin de beşere, ormana ziyanı yoktur zira hayvanın.
İnanmayan Akbelen’e baksın.
Kimin ziyan verdiğini görür.
